En toen was ik alweer in Duitsland. Hier volgt de route tot in het extreme de kust, dus elke inham wordt precies gevolgd. Ik heb al snel besloten dat ik dat niet doe. De route kan best mooi zijn over de grasdijken vol schapenpoep en hekjes langs de Waddenzee, maar er staat ook heel veel wind die ik vooral tegen heb. Iets meer landinwaarts is het een stuk beter te fietsen en ook daar lukt het om de drukke wegen te omzeilen.
In het informatieboekje stond dat de pont van Bunsbüttel naar Cuxhaven elke dins- en donderdag vaart. Dat kwam mooi uit, want die van donderdag kon ik halen waardoor een lang stuk pal naar het westen per boot in plaats van met de fiets afgelegd kon worden. Dat zou zeker met de wind en regen lekker zijn.
Op zich klopte de informatie, alleen was er één uitzondering. De enige dag dat de boot niet in de vaart is, was 23 juni. Vandaag dus. Er zat dus niets anders op om toch maar naar Glückstad, 30 kilometer oostelijker, te fietsen om de autopont te nemen die elke 20 minuten vaart. Verrassend genoeg was ik al voor 3’en aan de overkant, dus had ik genoeg tijd om alvast weer een stuk naar het westen te fietsen.
Uiteindelijk ben ik in Hammoor beland, precies op het punt waar ik de officiële route weer op kan pakken. Of ik dat ook doe laat ik van het weer van morgen afhangen. De voorspellingen beloven niet veel goeds, dus dan kan ik beter nog even van de kust vandaan blijven. Wat ik ook doe, het moet wel heel raar lopen wil ik morgen de 5000 kilometer niet halen. Dat is nog maar 39 kilometer.
