De zon schijnt! Er van kunnen genieten doen we niet echt. Marc heeft inmiddels ook een naar hoestje gekregen en ziet lijkbleek. Ik werp de pillenvoorraad naar zijn kant. Ik voel me beter, ook al heb ik niet heel best geslapen. Ik zet thee en maak ontbijt en tegen heug en meug werken we de yoghurt naar binnen.
Terug naar bed dan maar. We pakken onze ereaders en lezen een gat in de dag. Buiten ziet het er heerlijk uit.
Net na de middag voelen we ons fit genoeg om ons buiten te wagen. Het zonnetje schijnt en het is zo’n 4 graden, dus zeer aangenaam. Als ik de deur uit stap, belt Veronica weer. Of het goed is gegaan met de douche en of ik me al beter voel. Ik vertel haar dat we inmiddels allebei ziek zijn maar nu even naar buiten voor een wandeling. Het appartement vinden we zo fijn dat het zeker bijdraagt aan ons herstel. En het weer vandaag ook. Ze drukt ons op het hart dat als we een dokter nodig hebben, we dan even moeten bellen. Wat lief!
We lopen naar het dorp en doen boodschappen, zodat we het ook bij slechter weer en niet fit zijn een paar dagen zonder boodschappen uit kunnen houden.
Om uit te rusten, drinken we ergens koffie. Achter ons zitten drie Oostenrijkers die in zwaar dialect zitten te discussiëren. Ik versta niet alles meer zo goed als vroeger, maar ik kan een deel van het gesprek volgen: iets met politiek, vroeger was alles beter en minder duur. Ik hoorde zelfs nog het woord Schilling vallen. Meine gute, da’s lang geleden!
Na de koffie lopen we weer omhoog. Mijn luchtpijp is geïrriteerd van het hoesten van de afgelopen dagen en begint echt zeer te doen als ik omhoog loop. Toch geniet ik van het uitzicht op het dal. Terug in ons huisje duik ik meteen met mijn boek weer op het bed. Beetje op. Maar het boek is heerlijk en eigenlijk heel rustgevend. Zo hoef ik me niet druk te maken dat ik pijn in mijn keel heb en me niet lekker voel. En ondertussen toch een beetje genieten van het uitzicht buiten.
Het is nog steeds vakantie, maar anders. Leren we weer van. Geef je er aan over, en rap een beetje 🙂
