In 2011 ga ik de North Sea Cycle Route fietsen, een route rond de Noordzee door Nederland, Vlaanderen, Frankrijk, Engeland, Schotland, Noorwegen, Zweden, Denemarken, Duitsland en weer Nederland. Deze route is ongeveer 6000 kilometer.

Onderweg zal ik proberen af en toe dit verslag bij te werken. Dat zal echter zeer onregelmatig gebeuren.

Hieronder staan de dagafstanden en de overnachtingen. Achter elkaar staan de dag, de dagafstand, de totale afstand en de overnachtingsplaats.
April

Mei

Juni

Het is begonnen. Om acht uur ben ik vertrokken richting Schoonhoven om Koen op te pikken. Na een kopje koffie zijn we richting Rotterdam en Vlaardingen gefietst, waar we door het heerlijke weer en een windje in de rug enorm snel waren.

Daar vonden we al snel de eerste wegwijzer van de lf1, de Noordzeeroute. Later bleek dat trouwens ook de enige wegwijzer in een kilometer of 10 te zijn. Gelukkig hadden we de track ook in de GPS staan, dus verdwalen was niet aan de orde.

Ook de rest van de route hielden we de wind in de rug en was het boven de 25 graden. Wie had dat verwacht. Nadat we via de door honderden duitse campers verstevigde Brouwersdam overgestoken zijn proberen we een plekje te vinden op één van de overvolle campings in Renesse. Dat blijkt op de eerste camping zowaar al te lukken.

Na nog een korte strandwandeling en een Grimbergen op deze tocht kruip ik moe maar voldaan mijn tent in.

Ook op paaszondag hebben we weer heerlijk weer en de wind in de rug. De lf1 blijkt volledig anders te lopen dan de GPS-track. Die laatste gaat namelijk regelmatig het land in, terwijl wij constant vlak langs de kust blijven fietsen.

De eerste echte helling hebben we ook gehad. Een van de strandopgangen was ruim 20 procent. In combinatie met het zand op de weg heb ik helaas moeten afstappen. De geplande kop koffie bij Neeltje Jans op de waterkering is niet gelukt, want het fietspad bleek er niet langs te komen en om nog voor een stuk appeltaart drie kilometer terug te fietsen hadden we ook niet veel zin in. Er kwam gelukkig een klein stukje verder nog een kans.

Nadat we de pont van Vlissingen naar Breskens hadden gekomen kwam er een berichtje van Ben en Tine, waar we voor ‘s avonds hadden afgesproken, binnen dat zij iets verderop in een standtent zaten. Daar leek het Koen wel leuk om in ieder geval een keer in de Noordzee te zwemmen. Uiteindelijk ben ik er ook voor gezwicht. Eerlijk gezegd was het water een stuk minder koud dan ik had verwacht.

Tenslotte fietsen door naar Brugge waar Ben en Tine ons de stad lieten zien en we ‘s avonds een biercafe hebben bezocht. Morgen maar eens een keertje iets minder fietsen, zeker na al die bier.

We blijven tweede paasdag nog een ochtendje in Brugge om samen met Ben en Tine de stad nog verder te bekijken. Na een heerlijk ontbijtje lopen we een stuk rond de vesting om uit te komen bij een binnenplaats van het Begijnhof. Na een leuke rondleiding in de brouwerij van Henri Maes hebben we onder het genot van een Brugse Zot (en dus geen zotte, zie opmerking hieronder) direct uit het vat nog lekker op het terras van de brouwerij gegeten.

Daarna was het weer tijd om te gaan fietsen. We hadden een lijst knooppunten opgeschreven, maar de lf1 ging over dezelfde wegen. Het waren snelle kilometers langs het kanaal van Brugge naar Nieuwpoort. Iets verder hebben we in Koksijnde een leuke camping gevonden, Blekkerdal, waar we voor 5 euro per persoon konden overnachten.

De volgende dag is het een stuk frisser, want de zon komt niet tussen de wolken door. Ik heb snel wat brood bij de bakker gehaald terwijl Koen zijn tent aan het inpakken was. Na het ontbijt zijn we richting Dunkerque vertrokken. Al snel reden we Frankrijk in, helaas over een brede autoweg. De ferry naar Dover zou vanuit Dunkerque vertrekken, maar de terminal bleek ruim 10 kilometer verderop te liggen. De boot van 12 uur was hierdoor onhaalbaar, maar die van 2 uur haalden we gemakkelijk. Op de boot konden we lekker eten, dus vanmiddag hoeven er geen boodschappen gedaan te worden. Op naar Engeland!

Vanaf de ferry was het even zoeken naar de uitgang van de terminal, maar uiteindelijk was het puur een kwestie van de rode lijn op het wegdek volgen. Direct buiten de terminal hingen bordjes van de National Cycle Route 1, die we de komende dagen gaan volgen. De route begon meteen geweldig door een park met enkele pittige klimmetjes. Daarna hebben we voornamelijk de kust gevolgd tot in Sandwich.

De receptie van de camping daar bleek al gesloten te zijn, maar volgens een andere kampeerder konden we gewoon onze tent opzetten. Omdat we ‘s middags op de boot al warm hadden gegeten hebben we onze eigen variant van de clubsandwich gemaakt met kalkoen, kaas en farmersalade. De volgende morgen bleek de camping maar 15 pond voor ons tweeën te kosten, dus dat viel gelukkig mee. En de douches waren zelfs gratis.

Na een lekker ontbijtje op de camping vertrokken we weer. Het duurde even tot we de route weer gevonden hadden, maar na een paar saaie kilometers langs een drukke weg zagen we weer bordjes hangen. In een tuincentrum in Preston schonken ze lekkere koffie met een groot stuk Victoria cake. Daarna volgde een stuk over een mooi smal paadjes naar Canterbury waar het tijd was voor de lunch. Het bevalt wel om in de middag in de restaurant te eten om dan ‘s avonds brood te eten.

De camping die we ‘s avonds probeerden te halen was zowel gesloten als niet toegankelijk voor tenten. Dat laatste kan volgens mij alleen in Engeland. Helaas was het al laat op de avond en ging de weg naar de camping alleen maar omhoog. Om toch ergens te kunnen slapen zijn we maar naar een hotel gegaan. Het mooie daarvan dan weer was dat er een Engels ontbijt bij de prijs inzat. Dat waren de eerste bonen in tomatensaus, bacon, eieren en worstjes van de reis voor mij.

National cycle route 1 ging richting Londen verder niet meer over echt mooie wegen, maar over vervallen industriegebied, langs snelwegen en via enorm veel stoplichten. Ik had ‘s morgens vroeg al naar de camping in Londen gebeld om te vragen of ze plaats hadden in verband met de koninklijke bruiloft van prins William en Kate Middleton. Verrassend genoeg was dat geen enkel probleem.

In Londen hebben we zonder het op dat moment precies te weten twee dagkaarten voor de trein en de Underground gekocht en hebben we op goed geluk een trein genomen. Met net zoveel geluk zijn we aardig in het centrum van de stad uitgestapt en hebben we er de rest van de middag en avond rondgekeken. Helaas was de St Pauls cathedraal al gesloten, dus die proberen we morgen nog maar een keer. Overal in de stad waren ze bezig met voorbereidingen voor de bruiloft, morgen eens kijken of we er iets van gaan zien want we blijven nog een dagje.

Van het koninklijke paar zien we natuurlijk helemaal niets, daar is het veel te druk voor. Wat vooral opvalt is dat de Engelsen weliswaar massaal op straat zijn, maar dat er geen sfeer hangt zoals dat in Nederland wel het geval zou zijn. Een deel van de ceremonie hebben we in het Hyde park op een groot scherm gezien.

Daarna zijn we nog een keer naar de St Pauls cathedral gegaan, die nu wel open was. Het is toch altijd leuk om een stad van boven, vanuit de toren, te zien.

De weg uit Londen was veel beter dan die Londen in. Het eerste stuk ging door Greenwich langs de Thames, waarna we via de Thamestunnel naar de overkant gingen. Helaas waren ze de tunnel voor de olympische spelen van volgend jaar aan het renoveren waardoor de liften aan beide kanten buiten gebruik waren. Hierdoor moesten we alle bagage van de fietsen halen, de fietsen naar beneden sjouwen, weer naar boven lopen en de tassen naar beneden sjouwen. Aan de andere kant moest hetzelfde weer naar boven gebeuren. De rest van de dag hebben we voornamelijk door parken en langs kanalen gefietst, een stuk beter dan de industrieterreinen en snelwegen van een paar dagen geleden. Deze kant van Londen is ook iets bagagefietservriendelijker, want we zijn geen idiote fietspoortjes waar je maar net tussendoor past meer tegengekomen, maar alleen maar paaltjes en slalomhekjes.

Uiteindelijk zijn we ‘s avonds op een boerencamping in Sawbridgewood terechtgekomen. Alhoewel camping misschien een groot woord is voor de plek. Vuilstort / bootwerf / allegaartje op de aanvliegroute van het vliegveld en langs een druk spoor is een betere beschrijving. Voor dat alles mochten we 16 pond plus 2 keer 1 pond voor de douches neerleggen.

De volgende dag kwamen we gelukkig wel weer op het echte platteland terecht. Via zo’n 100 snelle kilometers zijn we weer naar de kust gereden tot vlak bij Harwich. Daar zullen we echter niet langskomen, want die plaats licht buiten de route. Het is echter wel één van de originele startplaatsen van de North Sea cycle route in Engeland. Ook de camping hier is alles behalve rustig, want hij ligt direct aan de snelweg. We hebben hier ewel een aantal Engelse fietsers ontmoet die binnenkort de Rijnroute tot in Oostenrijk willen gaan fietsen. We zijn in de lokale pub gezellig wat gaan drinken en wat gaan eten.

Het is alweer veel te lang geleden dat ik wat geschreven heb. Vandaag zijn we op weg naar Hull, maar het is nog niet zeker of we dat gaan halen. Afgelopen dagen hebben we twee maal mazzel gehad met de campings doordat de receptie al gesloten was als we aankwamen en nog steeds gesloten was als we weer vertrokken de volgende morgen. Dat maakt het lekker goedkoop. Ik ben trouwens erg blij met de campings die in de GPS vermeld staan, want de meeste staan totaal niet aangegeven en hadden we anders dus nooit gevonden.

Na Colchester zijn we in Saxmundham beland. ‘s Ochtends kwamen we nog vrijwilligers van Sustrans tegen die de bewegwijzering van route 1 aan het bijwerken waren. Daarna was het tegen de wind on ploeteren. Afgelopen dag was de tot nu toe minst mooie dag, zowel qua route als qua weer. Op een paar druppels na is het wel droog gebleven, maar de zon hebben we niet gezien. Geluk is de wind wel gedraaid, die komt nu uit het zuidoosten. Na veel kilometers over open vlak land zijn we uitgekomen in Woodhall Spa, waar we ook gratis hebben gestaan.

De plaats blijkt vernoemd te zijn naar een oud badhuis dat nu vervallen is. Er tegenover staat een oude bioscoop uit 1922 die nog steeds in gebruik is. Helaas waren we een uurtje te laat voor de laatste film. Ook helaas was de douche, die was net niet meer ijskoud. Ach, je frist er wel van op.

Gisteren hebben we Hull uiteindelijk niet gehaald, maar zijn we zo’n 40 km ervoor gestopt. Vandaag zijn we rond de middag in Hull aangekomen. Helaas is het wel gaan regenen.

In een pub hebben we nog een taai biefstukje gegeten onder het genot van een goed glas Stella. Daarna ben ik verder gefietst. Koen neemt vanavond de boot van Hull naar Rotterdam. Het tweede deel van de reis is nu dus echt begonnen, nu sta ik er helemaal alleen voor. Dat zal wel weer even wennen zijn, want het was afgelopen twee weken wel gezellig.

Ik ben bijna direct van de route afgeweken om richting de kust te fietsen, want aan de route liggen erg weinig campings. Helaas betekende dat ook dat ik veel over hoofdwegen moest fietsen. Morgen kan ik de track weer oppakken. De eerste camping waar ik stopte in Bridlington bleek enorm duur te zijn. Ze rekenden wel 25 pond voor een nacht. Dat is me toch iets te gortig. De receptionist vond dat zelf ook en wees me op een boerencamping vlakbij.

Daar sta ik nu. Alleen mag de camping niet echt de naam camping hebben. Toen ik aan kwam fietsen werd de eigenaar door zijn honden gewaarschuwd. Zijn enige woorden waren: just you? There toilet, there water, put tent there. Five quit. En hij verdween weer naar binnen. Meet is er dus echt niet. Een vies toilet in een houten hokje en een kraan tussen de bosjes. Ach, het is gelukkig erg goedkoop.

Op zondag ben ik in de regen opgestaan en heb ik in de stad een ontbijtje gevonden. Daarna bleef de route over oude spoorlijnen de kust volgen. Daardoor was het pad vrijwel vlak, maar wel regelmatig in heel erg slechte staat. Onderweg waren de veel mooie uitzichten over zee. Het informatieboekje gaf al aan dat Robin Hoods Bay de moeite van een 35% afdaling en een dito klim waard was. Daar ben ik het helemaal mee eens, het is een mooi oud dorpje in een geweldig mooie baai.

Daarna raakte ik de marketing van route 1 kwijt en ben ik de GPS-track maar gaan volgen. Die liep meer landinwaarts met veel meer heuvels. En nietzonaar heuvels, nee, constant klimmen en afdalen met 15 tot wel 25 procent. Het uitzicht dat ik er voor terug kreeg maakte de paar keer dat ik de fiets lopend naar boven moest duwen meer dan goed.

Ondertussen scheen de zon alweer bijna de hele dag, net zo als op maandag. Tot de lunch bleef ik over de heuvels fietsen langs de typisch Engelse stenen muurtjes en heel veel schapen. Daarna ging de route Middleborough in, waar het begon te regenen. Zometeen zoek ik eens een camping op, nu zit ik eerst aan een heerlijke fish and chips met uitzicht over zee.