Jawel, er stond inderdaad minder wind, en het grootste deel van de dag was droog. Het fietsen zou dus heel makkelijk gaan. Op zich was dat ook wel zo, maar ik heb wel drie keer een lekke band gehad door de scherpe steentjes waarmee de fietspaden bestrooid zijn. Eigenlijk waren het twee gaatjes, maar de tweede was precies op de naad van de band en bleek niet goed te plakken te zijn. De derde keer heb ik de hele band maar vervangen door een nieuwe. Helaas ging het toen echt goed mis, want blijkbaar zat de versnellingskabel niet helemaal goed. Na een kleine kilometer brak deze, waardoor ik alleen nog maar naar lagere versnellingen kon schakelen.
Natuurlijk is alles op te lossen, dus kocht ik in een supermarkt een bolletjes touw en heb ik daarmee een ingenieus systeem gemaakt waarmee ik door onder mijn zadel aan het touwtje te trekken op kan schakelen. Ik hoop dat in Esbjerg een fietsenwinkel is waar ze de juiste kabels verkopen, maar anders red ik het het laatste stuk zo ook wel.
Na alle pech was ik erg blij dat ik ’s middags een kebab- en pizzarestaurant tegenkwam. Eerst heb ik een paar minuten staan schrobben om mijn handen weer een beetje schoon te krijgen, daarna bestelde ik een kebab speciaal. Ik zag er blijkbaar zo vermoeid uit dat ik een dubbele portie kreeg, die ik makkelijk opkreeg. Daarna ging de route het nationale park …. in, waar ik ook het grootste deel van de volgende dag heb gefietst.
Onderweg kwam ik Arne, een Deense fietser, tegen die me uitnodigde om bij hem en zijn vrouw in hun zomerhuisje een kilometer of dertig verderop langs te komen en daar te overnachten. Natuurlijk heb ik dat gedaan, en dat was heel erg gezellig. Het was ook wel eens lekker om weer eens in een echt bed te slapen, en daarnaast kon ik de was weer eens doen.
