Tijdens het ontbijt geniet ik voor een laatste keer van het prachtige uitzicht vanaf ons appartement. In de verte ontdek ik de gondel naar de Dachstein gletsjer, die glimt in het zonlicht.
Om 8 uur laden we de auto in en gaan weg. De zon schijnt, het is -13 en het beloofd een mooie dag te worden!
Maar we komen niet ver. De weg is één grote ijspartij en komen we de heuvel niet op. We glijden zelfs een behoorlijk stuk terug. We staan behoorlijk te vloeken. Komen we hier nou ook niet weg vandaag?!
Als we buren vragen of ze ons kunnen helpen, hebben zij Veronika al gebeld. Ons straatje is een dorp an sich. Haar broer komt er aan met de traktor. Vroeger had ik altijd sneeuwkettingen mee, nooit gebruikt, en nu komen we weer niet weg. Zucht. Volgende keer toch maar weer mee.
Om ons heen (of eigenlijk onder ons) stijgen een stuk of 12 luchtballonnen op. We kunnen er weinig van genieten, want we zijn druk op zoek naar het sleepoog. Natuurlijk zit die onder het reservewiel, dus alle netjes ingepakte bagage ligt nu in de sneeuw. Na een uur zijn we op de heuvel en kan Veronika’s broer een avond naar de kroeg met de Euro’s die we hem als dank toestoppen.
Om half 10 rijden we eindelijk weg maar al bij de Tauern Autobahn meteen de file in.
Tot aan Würzburg staan we meer in de file dan dat we door kunnen rijden. Maar hey, er is geen sneeuwstorm en gedwongen overnachten in de auto, die heb ik ook wel eens gehad op weg naar huis. Op de spieker staat de Top 2000 op shuffle en ik zing zoals altijd bijna alles mee. Ik vrees dat mijn hese stem nog wat langer zal aanhouden .
Voorbij Keulen berekenen we dat we ons eigen bed gaan halen. Om iets na 22 uur zijn we thuis, na 14 uur en 1.000 kilometer. Met gemengde gevoelens dat we de vakantie vroegtijdig hebben afgebroken, maar blij dat we in ons eigen bed kunnen genieten van nog een paar dagen vrij. Volgende vakantie beter!
En natuurlijk bedankt voor het meelezen en alle opbeurende en meelevende berichten. Tschüss!
