De grote dag is aangebroken: Vandaag vertrekken we voor de reis naar Canada. Het vliegtuig zal om één uur vanaf Schiphol vertrekken. Wij zorgen ervoor dat we er om tien uur 's ochtends zijn.

De veiligheidscontrole is aangescherpt sinds twee jaar geleden, waardoor we voordat we de rugzakken laten sealen, ze eerst moeten laten scannen. Na het sealen moeten ze nog een keer gescand worden voordat we in kunnen checken. De vlucht blijkt overboekt te zijn en er wordt gevraagd of we misschien een dagje later willen vliegen. Natuurlijk willen we dat niet; de rondreis door Canada begint morgen en daar willen we natuurlijk niet te laat voor zijn.

We blijken zonder bij te betalen Economy Plus-stoelen te krijgen, waardoor we meer beenruimte hebben. We nemen op Schiphol nog even een kop koffie – De laatste Nederlandse koffie voor de komende drie weken – en een broodje. Daarna kunnen we dan echt instappen en vertrekken, zonder vertraging.

In Washington aangekomen zijn we zo door de immigratiedienst heen, heel wat beter dan twee jaar geleden. We lopen naar de D-terminal waar de vlucht naar Seattle vertrekt. En zowaar: ook die vertrekt op tijd en vanaf de goede gate. Na vijf uur landen we op tijd, nemen we een metro naar de hoofdterminal en halen we de bagage op. We bellen het hotel, en na wat onduidelijkheid over welk hotel het is nemen we de shuttle naar het Red Lion Hotel. Morgen begint de echte reis, ik kijk er naar uit!

's Ochtends gaan we eerst eten in het restaurant van het hotel. Bij gebrek aan iets beters op de kaart nemen we maar wentelteefjes. Het duurt erg lang voordat we het krijgen, bijna een uur. Daardoor moeten we heel snel eten om toch op tijd klaar te zijn.

Daarna ontmoeten we de groep die de trek gaat maken: 3 Belgen, 2 Duitsers, 2 Zwitsers, 4 Australiërs en wij. Kort daarna komt Mark, onze trekleider, binnen. Hij legt ons uit wat we gaan doen, we laden de bagage op de bus en we gaan weg. Tenminste… nadat we lang hebben gezocht naar Matt's koffer, die spoorloos verdwenen is. Later blijkt dat een andere groep hem heeft ingeladen en we vinden hem terug bij de supermarkt waar we de eerste inkopen doen en stoelen kopen voor $6,95 per stuk. We vervolgen de reis via de grens van Canada en gaat na een korte lunch door naar Kamloops, waar we de tenten opzetten en tortilla wraps eten.

De eerste dag was alleen rijden, maar de sfeer is al opperbest, de groep is gezellig en we gaan er drie fantastische weken van maken!

's Ochtends vroeg pakken we de tenten in na het ontbijt. We gaan naar Golden. Onderweg stoppen we bij Mount Revolstoke voor een hike. Er ligt zelfs nog sneeuw. Voor Lisa is het de eerste sneeuw die ze in haar leven heeft gezien, wat de anderen zich niet voor kunnen stellen.

Ook vandaag is weer lang rijden, maar morgen gaat het echt beginnen, dan gaan we raften op de Kicking Horse River. 's Avonds stuur ik nog even een mailtje naar huis; er is namelijk een mogelijkheid tot internetten op deze camping met twee heel gastvrije beheerders.

Vandaag hoeven we de tenten niet in te pakken, we blijven hier nog een nacht. Na een kom muesli als ontbijt stappen we in de bus om naar Glacier Rafting Center te rijden, waar we een wetsuit, neopreen sokken, een fleecetrui en een regenjas krijgen. We stappen in hun oude schoolbus en gaan naar de Kicking Horse River… We gaan raften!

De eerste helft van de tocht is aardig, maar na een lekkere barbecue leidt de instructeur Jeremy ons naar de fantastische tweede helft van de raftingtocht. "Helaas" valt niemand uit de boot, maar om dat goed te maken springen een paar mensen, waaronder ik, uit de boot. Wauw, wat is dat koud, zeg!

De tocht eindigt bij het raftingcenter, waar we een lekker koud biertje krijgen en ik een foto bestel van de tocht. Het was een fantastische dag, ook al was het erg koud en had het nog veel heftigere mogen zijn. Zoals Christian het noemde: "It's not a kicking horse. It's only a little pony!"

Vandaag vertrekken we naar Banff. Op het programma staat een grote hikingtocht in Yoho National Park. Het is een tocht van, voor de groep waarin in meeloop, 5 uur. Voor de rest is het 6 uur. We starten de tocht bij het onwerkelijk blauwe Emeral Lake, vanwaar we naar boven hiken naar Lake O'Hara. Het is zwaar, erg zwaar, maar zeker de moeite waard. Wauw, wat is dit mooi!

Na onze broodjes in de schitterende natuur opgegeten te hebben gaan we verder downhill naar de Takakkaw waterval, de hoogste in Canada. Ook downhill is fantastisch met gigantische uitzichten en ijskoude (want van gletsjers afkomstige) bergstroompjes. Beneden aangekomen lopen we naar het Whiskey Jack hostel dat daar is. Helaas mag je er alleen maar drinken als je er overnacht. We kunnen wel ons water aanvullen wat we dan ook doen.

We besluiten, omdat we nog een uur de tijd hebben, dat we verder hiken naar de waterval. Het blijkt dat dit geen hike is, er ligt namelijk een geasfalteerd voetpad naar de waterval. Dat maakt het echter niet minder mooi. De waterval is echt gigantisch! Lisa, Wouter en ik besluiten nog een stuk dichter naar de waterval te klimmen, maar halverwege ga ik terug om m'n knieën te besparen.

We vertrekken naar Banff om op Tunnel Mountain Campground onze tenten op te zetten en in Banff wat fastfood te halen. Zeker na vandaag kan ik zeggen: Canada is een schitterend land!

Vandaag is een vrije dag maar zo besteed ik hem niet. Samen met de hele Nederlands sprekende brigade (Freek, Patricia, Rebecca en Wouter) besluiten we de Sulphur Mountain te beklimmen, vanwaar we een gondel terug naar beneden nemen. We starten bij de VVV in Banff om kaarten van de hike te halen, waarna we een hotelshuttle naar het begin van de hike te nemen. Het is weer een schitterende hike van zo'n twee uur.

Boven aangekomen eten we ons brood bij het cafetaria bij het eindpunt van de gondel. We beklimmen dan een trap van zo'n honderd treden om bij het eindpunt te komen. Ik ontdek dat mijn schoenen uitstekend zijn om te hiken, maar totaal niet geschikt zijn om trap te lopen; daarvoor zijn ze veel te log. Op de top is een fantastisch uitzicht en word ik lek gestoken door de muggen. Voortaan overdag toch ook maar antimuggenspray gebruiken.

We gaan met de gondel naar beneden, wat gratis is. Dan nemen we een taxi terug naar Banff. Daar koop ik twee hiking stokken, die lijken me toch wel heel handig. In het internetcafé zet
Wouter zijn foto's op cd en kunnen we de groepsfoto die de campingeigenaresse in Golden van ons heeft gemaakt bekijken. 's Avonds is de kookgroep waar ik in zit aan de beurt: we maken kip kerrie. Daarna gaan we in Banff nog uit, waarna alweer een fantastische dag ten einde is.

Vandaag rijden we naar Moraine Lake en Lake Louise, beide weer enorm blauwe meren. Bij de tweede gaan sommige paardrijden; Freek, Rebecca, Christian en ik besluiten de Six Glaciers Hike te gaan doen. Dat is een tocht van, volgens het visitors centrum, vier uur. Onderweg moeten we zelfs twee keer over gletsjers, tenminste de uiteinden daarvan, lopen. Mijn stokken komen echt van pas.

Na zo'n twee en een half uur zijn we aan het eind, waar een theehuis is, tussen de zes gletsjers op een fantastische locatie. Na een limonade besluiten we de hike te verlengen via het Mirror Lake en het Lake Agnes. Daar aangekomen neem ik in het theehuis dat daar is (het is een erg toeristische locatie, maar toch niet echt druk) een Earl Grey Tea. Ondertussen begint het voor de eerste keer te regenen. Nadat het weer droog is hiken we in bijna een recordtempo naar beneden. Onderaan genieten we nog even van het Lake Louise en gaan we nog net voordat een grote donderbui losbreekt naar de bus.

Op de terugweg halen we pizza's die we bij het Two Jack Lake opeten, waarna we naar het bijna doorweekte kamp teruggaan. Allebei mijn handdoeken hingen buiten, één daarvan droog ik boven het kampvuur.

Vandaag gaan we iets heel anders doen, we gaan naar de Calgary Stampede, 's werelds grootste rodeo festival. Zowel het festival eromheen als de rodeo zelf is echt leuk om te zien; vooral de onderdelen bullriding en bare-horse riding zijn echt spectaculair om te zien. Op de terugweg gaan we in Banff uit eten, ik neem de 8oz (plus minus 300 gram) steak, die uitstekend smaakt. Tenslotte gaan we naar het kamp voor de laatste nacht in Banff. Morgen gaan we naar Jasper.

's Morgens verlaten we Banff National Park om naar Jasper National Park te gaan. Onderweg was het de bedoeling dat sommige op de Columbia Icefields zouden gaan lopen, maar op een uitzichtpunt onderweg kwamen we toevallig iemand van het bureau dat het organiseert tegen, en die vertelde dat het niet doorging omdat de schoonvader van de gids gisterenavond overleden was. Hierdoor is iedereen gaan hiken. Het was een mooie en niet al te lange hike tussen de tongen van gletsjers. Op de terugweg hebben we zelfs een sneeuwballengevecht gehouden.

Na de hike stappen we weer in de bus richting Jasper. Tussendoor stoppen we nog even bij het visitorcentrum, waar ze een expositie over gletsjers hebben. In Jasper aangekomen zetten we de tenten op Whistler Campground op en maken we eten.

Op dinsdag beginnen we met een bezoek aan de wasserette. Dat was voor mij hard nodig, ik had namelijk nog maar één korte broek en één hemdshirt schoon. Na Jasper een beetje bekeken te hebben, vertrekken we naar de Miette Hotsprings, waar natuurlijk heet water uit de bergen komt. We kunnen daar een lange (vier uurs) hike of een korte van twee uur maken. Lisa, Jeany, Antje, Oliver, David en ik besluiten de korte te doen, de anderen doen de lange.

De trail gaat eerst langs het originele hotsprings zwembad, dat nu een ruïne is, waarna je langs een echte hotspring komt. Dat stinkt verschrikkelijk naar salpeter en is zo'n 54 graden. We lopen zo'n anderhalf uur naar boven, waarna we dezelfde weg weer terugnemen. Boven ontmoeten we mensen die die dag beren zijn tegengekomen. Later blijkt dat mensen die net achter ons liepen op het trail ook een beer zijn tegengekomen, die we net hebben gemist.

Daarna nemen we een allesbehalve verkoelende duik in het hotsprings zwembad, waar het natuurlijke hotsprings water in zit dat gekoeld is tot veertig graden. Ook hebben ze een koud bad dat vijftien graden is. Zeker na het hete bad lijkt dat bijna bevroren. Na een uurtje of twee gaan we terug naar Jasper. Op de weg stoppen we een keer om een foto van een hert te maken. Kort daarna staan er een hoop auto's langs de kant. Er blijkt in het bos een stuk verderop een beer te staan! De bus is zeker in een recordtempo leeg, en iedereen steekt de Parkweg over om een foto te maken van de zwarte beer. Bij de meesten zal het niet meer dan een zwart vlekje op de foto, maar hé… we hebben onze eerste beer gezien!

We vervolgen de weg en zien nog wat herten. In Jasper gaan we uit eten in Jasper Pizza Place, waar ik een halve steenoven pizza en een schaal tortellini neem. Dit was een dag lekker relaxen en natuurlijk de dag met de eerste beer.