Het is 5:22. Piep! Piep! Piep! De wekker gaat af. Wouter doet het licht aan en het is zeker: het wordt vandaag hiken. We staan op, gaan wassen en smeren broodjes voor 's middags. Het belooft een zware en lange tocht te worden. Om 6 uur staan we aan het begin van de Bright Angel Trail, nog voor de zon doorbreekt. Volgens alle borden is dit de beste tijd om te starten.
We verwachten tot het 3-mijls rustpunt te lopen, daar de middag af te wachten en als het weer wat koeler wordt weer terug te gaan. Maar, zoals alles deze vakantie, blijkt ook dit weer heel wat sneller te gaan dan we verwachten. Al na drie kwartier zijn we bij het eerste rustpunt, wat op 1½ mijl ligt. Na een korte pauze lopen we door naar het 3-mijls punt, wat ook weer drie kwartier kost. Aangezien gezegd wordt dat de terugtocht zo'n 2 keer zolang duurt besluiten we nog een stukje door te lopen, naar Indians Garden, wat op 4½ mijl ligt. Verrassend genoeg doen we ook hier weer drie kwartier over.
Na een kwartiertje besluiten we terug naar boven te lopen, naar het 3-mijls resthouse. Daar kunnen we dan de middag doorbrengen. Maar ook dat gaat weer niet op: ook de terugweg duurt drie kwartier. Net als het stuk naar het 1½-mijls resthouse als het laatste stuk naar de rim toe. Uiteindelijk staan we om kwart voor twaalf vermoeid maar voldaan weer bovenaan, waar ik op een bord lees: 'Indians Garden is not a recommended dayhike: A roundtrip will take about 8 to 10 hours'. Wij hebben er nog niet eens 6 uur over gedaan!
's Middags zijn we er eindelijk in geslaagd op een alternatieve manier het reisverslag op het internet bij te werken , waarna we met pendelbussen naar de oostkant van de rim gingen om de canyon daar te bewonderen. Na het heerlijke avondeten (we vonden dat we na vandaag wel een etentje in het restaurant hadden verdiend) gingen we nog even naar de donder en de bliksem op de noordrim kijken, terwijl het bij ons helemaal droog bleef. Tenslotte pakten we onze rugzakken weer in, terwijl ik me verbaas dat er per keer meer in past, terwijl er ook steeds meer vrije ruimte overblijft.
Zo, onze benen en voeten hebben wel wat rust verdiend. Tot morgen!
