Als ik mijn ogen open doe, ligt Marc al twee uur een boek te lezen. In een hoekje, want onze plek is zo scheef dat ik vannacht naar hem toe ben gerold. Het regent heel hard dus zin om op te staan hebben we niet.
We wachten nog even, en als het iets minder hard regent achten we onze kans schoon en gaan de tent uit. We pakken onze spullen voor een dagje Versailles. Als we even met onze Vlaams-Amerikaanse buren kletsen wordt Marc gestoken door een wesp die onder zijn Teva kruipt en hem steekt. Au! Dat wordt een pijnlijke voet! We nemen afscheid van onze buren en rijden vanaf de camping naar beneden.
Vlakbij de camping is er markt. Marc haalt stokbrood bij de bakker en ik bestel in mijn beste Frans wat beleg op de markt. Daarna rijden we verder.
We parkeren onze fietsen bij een rij andere fietsen voor het paleis. Voor de ingang gaan we eerst ontbijten. We kijken om ons heen. Wat een hoop bussen!
Eenmaal binnen kijken we onze ogen uit. Niet alleen alle pracht en praal, maar ook de hoeveelheid mensen. COVID lijkt alweer lang geleden. Er hangen wel bordjes met 1m afstand houden, maar gezien de hoeveelheid mensen is dat eigenlijk niet mogelijk. We hebben vantevoren een app gedownload waarmee we een audiotour kunnen beluisteren. Al vrij snel hebben we onze koptelefoons op, om ons een beetje af te kunnen sluiten van de mensenmassa. De audiogids praat op een kalme toon en geeft duidelijke instructies. Boven je hoofd zie je de initialen op de lambrisering, het schilderij boven je hoofd beeldt dit tafereel uit de Griekse mythologie uit, enzovoort. Als ik een beetje mee schuifel met de menigte ga ik precies in het juiste tempo naar de volgende ruimte.
Het valt ons op hoe weinig privacy men had toentertijd. Altijd een batterij aan lijfwachten voor je deur, als je bevoorrecht genoeg was mocht je bij het wakker maken van de koning zijn en baren was een openbaar iets. Je terugtrekken op het toilet kon ook niet, want die was er niet.
We lopen na het paleis door de tuinen. Mijn hemel, wat groot! We lopen maar het buitenverblijf, het Trianon. Niks eenvoudig huisje, maar is al een paleis op zichzelf. Of je hier nu echt tot rust kan komen, want ook hier is alles druk en vol ingericht. Voor interieurideeën gaan we toch elders heen, vrees ik.
Het is al laat als we richting de tent rijden en in koken hebben we eigenlijk niet zo veel zin. We hopen pizza te kunnen eten op de camping maar dat blijkt een andere dag. Onderweg, vlakbij de camping, heb ik een traiteur (soort afhaalaziaat) gezien. Ik rij naar de tent en ruim de spullen op en Marc doet de boodschappen. We eten eend en gekruide biefreepjes gebakken met veel koriander. We lezen nog wat in onze boekjes, ik was af en daarna gaan we onder de tweepersoons douche staan. Super makkelijk met het doorgeven van de tandpasta en badschuim! Al vroeg liggen we in bed, morgen laatste fietsdag!
