Na hoosbuien, harde wind en onweer, komt zonneschijn! Dat was zo ongeveer het thema van vandaag. Om 6 uur werden we opgeschikt door een hoosbui. Ik word wakker, check of er geen dons van mijn slaapzak of jas nat kan worden, of andere spullen nat kunnen worden, en slaap weer in tot half 8, tijd om op te staan. Het is dan droog, maar dat zou niet meer lang duren voordat de regen ons weer gezelschap zou houden.
Weer zitten we binnen het uur op de fiets. We zien nog steeds bliksemschichten boven ons en het waait behoorlijk. Daarna begint het toch weer te regenen. We houden in ieder geval de hele ochtend verkleedpartijen met onze regenkleding.
Al vrij snel na Alençon komen we op de Voie verte terecht, een oude spoorlijn waar nu een grindpad op ligt en alleen fietsers en ruiters overheen mogen. Zo ongeveer de hele dag volgen we deze route. Na niet te lange tijd zitten onze benen onder het grind, zand en bloemblaadjes. Alles wat opspat zit meteen aan je benen. Soms waan je je in een tropisch regenwoud: vochtige lucht, veel bloemen en vogels en hele dichte begroeiing. Het is heerlijk om af en toe weer de doorkijkjes te hebben naar het landschap.
We drinken koffie in een een of ander kroegje. Men zit hier ‘s ochtends vroeg al aan het bier (in Alençon voor half 9 dus!). De cappuccino kwam zonder melk maar met heel veel slagroom. De andere gasten stonden op elkaar te mopperen. Iemand mocht niet achter de bar, iemand stond in de weg. Op een moment gingen ze met zijn allen (een man/vrouw of 9) naar buiten om te gaan roken. We hebben ons er weer behoorlijk over verbaasd. De cappuccino was eigenlijk niet te zuipen, dus hebben we in de supermarkt meteen een frisje gehaald om de boel weg te spoelen 
.
Al fietsend verbazen we ons ook over de mensen die we tegenkomen. Mensen die fiets, tassen en kleding op elkaar hebben afgestemd (meestal zwart), 3 slingerende dames in een te zware versnelling met gloednieuwe tassen en slecht afgestelde fietsen, een paar oudere heren op een oude, stalen Peugeot-fiets en hun spullen met vuilniszakken omhuld, fietsers die kamperen met een katoenen tent (zwaar!) en een fles ketchup uit de tas halen. Mensen op een elektrische zittandem (de voorste persoon zit en de achterste fietst), waar we het doorzettingsvermogen bewonderen om toch te blijven fietsen. Gisteren zagen we twee Vlamingen op gravelbikes die in een fietstas een kleine hond mee hadden. En ontzettend veel mensen met voortassen, achtertassen en een rack pack (een tas bovenop de achtertassen), waarbij wij ons afvragen wat we toch vergeten zijn.
Na ruim 60 km, rond 14 uur, zijn we bij onze voorgenomen eindbestemming. Maar we fietsen eigenlijk nog wel lekker, het is eindelijk droog en de volgende camping is zo’n 17 km verder. We besluiten door te fietsen. Na 80 km komen we op de camping municipal aan. Sinds een uur is de zon gaan schijnen, dus dan ziet de wereld er ook weer anders uit. We staan op een veldje waar alleen wandelaars en fietsers met tent mogen staan. We verbazen ons een beetje en kijken versuft om ons heen. De toiletten zijn net schoongespoeld maar er is niemand. Toch zetten we ons tentje op. Vlak na ons arriveert er een ouder paar uit Middelburg, die vandaag 100 km hebben gefietst. Ze ontdekken dat de kampeerplek tegenover ons stroom heeft, zij rijdt elektrisch.
Tijdens het eten komt er een dame aan die de penningen int. We rekenen weer een vreselijk hoog bedrag af (EUR 7,50).
Na het koken rest ons alleen nog opruimen (er wordt weer regen verwacht) en douchen om het zand overal weg te spoelen dat op onze benen zit. Warm water hebben we hier alleen nog niet ontdekt…
