Al voor half 9 zitten we op de fiets. We rijden eerst langs het Casino (de supermarkt) voor ons ontbijt. We sloegen een paadje in om bij de route te komen. Bij een kruising dacht ik slim te zijn en te kiezen voor nog een stukje afsnijden, maar dat kwam me duur betaald te staan. Al snel gingen we heel stijl naar beneden over een net iets te smal pad. Het was een mountainbikepad. Oeps! Het laatste ging niet, het was een te diepe greppel. Ik sleepte een boomstam richting de greppel zodat in ieder geval onze fietsen er overheen konden rijden. Marc moest zelfs zijn tassen er af halen, omdat het anders een te gevaarlijk avontuur ging worden. Daarna rijden we weer verder over bosbouwpaden die over gingen op autoluwe wegen.
Ik rij lekker dus dan zing ik liedjes heuvelaf. Als ik net lekker aan het uithalen ben op Edith Piafs ”Non, je ne regrette rien”, komen twee wandelaars ons tegemoet. De dame moet heel hard om me lachen. Zij een leuke dag, ik een leuke dag.
Het hoogste punt van de route (en ook wel een hoogtepunt), was Carrouges. Marc zag een koffietentje maar ik vond deze niet heel uitnodigend. Ik rij een pleintje op en zie een patissier. Geen koffie, maar dan zie ik een tentje aan de overkant. We gaan naar binnen en bestellen een koffie. We mogen aan de overkant iets lekkers er bij halen, want ze had alleen pannenkoeken te serveren. Dat laten we ons geen twee keer zeggen. Marc kiest voor een abrikozen crumble cake en ik voor een frambozenkoek. Yum! Ik haal mijn toetsenbord uit mijn tas en typ het verslag van gisteren.
Als dank dat we de taartjes mochten halen en omdat de cappuccino zo ontzettend lekker was, nemen we nog een cappuccino.
Wanneer we weggaan, spreekt een half tandeloze fransoos ons aan. Hij verstaat geen Engels maar probeert toch een gesprek met ons te voeren. Hij vraagt waar we vandaan komen, maar Les Pays-Bas verstaat hij niet en als ik hem aanwijs op een kaart,denkt hij dat we uit Belgie komen. Ik laat hem maar.
Op de camping aangekomen krijgen we een heerlijk riante plek aangeboden. Met picknick tafel en stroom, zei de man van de receptie. Is handig voor jullie. Inderdaad! We zijn vroeg op de camping dus we mikken al vrij snel na aankomst de was in de wasmachine. Ik trek mijn korte broek aan die ik nog weinig heb aangehad. Hij past goed om mijn buik en heupen, maar mijn benen passen er niet zo goed meer helemaal lekker in. Als die spieren! 
Marc gaat er op uit om een gastankje te halen en ik hou me bezig met een ingenieus ophang systeem voor de was. Ik knoop allerlei touwtjes, scheerlijnen en waslijnen aan elkaar om maar voldoende ophangplek te hebben voor al onze kleren. We relaxen nog een uurtje bij de was en gaan dan Alençon verkennen.
Alençon blijkt een gezellig plaatsje met veel oude gebouwen, een gotische kerk en veel terrasjes en restaurantjes. Één café heeft een accordeonist op het terras en Marc wil daar wel een drankje drinken. Het is oorverdovend en werkt een beetje op onze lachspieren. We doen een potje intro-rally en herkennen een aantal nummers, waaronder La vie en rose, Waarheen, waarvoor? en C’est ma vie (Het laatste rondje).
We eten in een ander restaurant en taaien alweer af naar de camping. We liggen er relatief laat in. We hebben inmiddels ook buren gekregen maar die liggen al in bed (22 uur). Moe duiken we weer onze slaapzakjes in.
