Ik had de auto bewust telefonisch gereserveerd omdat ik er zeker van wilde zijn dat mijn fiets er in zou passen. Blijkbaar was het hoofdkantoor dat even vergeten door te geven aan de vestiging in Chilliwack. De auto die voor mij klaar staat is een sedan waarvan de achterbank niet eens dubbelgeklapt kan worden. Gelukkig blijkt er nog een andere auto beschikbaar te zijn, een Nissan Rogue AWD, waar de fiets zonder problemen in past.
In Hope had ik al een mok voor $2 en een koekenpan voor $3 bij een tweedehandswinkel gekocht, want dat had Remko inmiddels allemaal bij zich. In Chilliwack komt daar nog een french press voor de koffie bij. Dan vertrek in per auto richting Kelowna. In Kelowna woont Simon, die ik van Weekendhike ken. Hij is twee jaar geleden naar Canada geëmigreerd, en had al gevraagd of ik langs wilde komen. Op de fiets zou het te ver om zijn, maar nu met de auto gaat het prima. Het is erg gezellig en zitten tot laat op de veranda te kletsen. Ik mag mijn tent bij hem in de tuin opzetten, dus ik kan er ook een biertje bij drinken.
Inmiddels heb ik contact gehad met Remko, en weet ik waar hij de volgende dag wil kamperen. Het is een camping direct aan de Kettle Valley Railway, en daar besluit ik hem op te zoeken. Onderweg koop ik twee grote biefstukken, die we op de camping kunnen klaarmaken. De weg ernaar toe is adembenemend mooi, met na elke bocht weer een ander uitzicht over de meren. We zijn de enige twee kampeerders, en kunnen een vuurtje stoken met hout dat we gratis mogen pakken. Het is een gezellige avond, en gelukkig kan Remko er ook mee leven dat hij alleen door gaat met de reis, ook al is dat moeilijk omdat het heel iets anders is dan gepland.
We besluiten dat we de volgende dag nog een keer samen kamperen, en dat we dan allebei onze eigen weg gaan. Vanaf de camping neem ik een andere weg naar Kelowna, die ruim 15 kilometer de railway volgt over een nogal uitdagend pad. Ik ben erg blij dat ik een four wheel drive-auto heb, anders was ik zeker vast komen te zitten.
Na nog een nachtje samen kamperen nemen we dan echt afscheid. Dat voelt een stuk beter dan onderaan een afrit van de snelweg.
Andere vrienden van mij, Frans en Anja, zijn op dit moment ook in Canada en zei staan ’s avonds bij Louise Lake. Dat is ook de plek waar ik naar toe wil gaan, dus na een lange autorit van ruim 600 kilometer sta ik naast hun camper op een camping waar vanwege berenactiviteit geen tenten toegestaan zijn. Gelukkig kan ik in hun camper slapen.
Het nieuwe deel van de vakantie is nu echt begonnen, en volgens mij gaat het heel mooi worden.
