Tijd om terug te gaan naar Tromsø. We zitten op tijd aan het ontbijt, om ruim de tijd te hebben. Het is 6,5 uur rijden, maar je weet maar nooit welke sneeuwstorm je onderweg tegenkomt! We rijden over iets minder schoongepoetste wegen. Langs de weg zien we bomen met dikke pluimen sneeuw er op liggen, of dunne berkenboompjes die bezweken zijn en in een boog met het topje op de grond liggen. Het landschap wordt iets vlakker en de bossen maken plaats voor (besneeuwde) moerassen, want er groeien geen dennen meer en berk in overvloed.
We stoppen in een plaatsje bij de souvenirwinkel annex cafetaria annex benzinepomp. We steunen de lokale economie door iets te gaan drinken wat door moet gaan voor cappuccino. Er zit een man aan tafel in Sami-kledij koffie te drinken. Prachtige heldere kleuren waar ik vrolijk van word. Het is een klein dorp waar een rivier doorheen loopt. De inwoners van beide kanten van de rivier schijnen zich als een dorp te voelen. Ware het niet dat door de rivier ook de landsgrens van Finland en Zweden loopt.
Op de meren die we passeren zie ik veel sneeuwscooters rijden. Er hebben zich groepjes op het dikke ijs verzameld. Ik vermoed dat het vissers zijn die aan het ijsvissen zijn. We lunchen op een bijzondere plek: bij een moeras met permafrost. Er staan bordjes bij met uitleg. We ploeteren door de hoge sneeuw om de bordjes te lezen, maar het uitzicht is prachtig, de aardrijkskundige les leuk en we hebben ontzettende lol. Want natuurlijk liggen we met onze snufferds in de sneeuw.
Ik geniet van de uitzichten onderweg. Veel meren en moerassen, in het middenstuk van de rit. Soms kun je niet zien waar de berg ophoudt en de wolken beginnen. Alles is wit. We rijden langzamerhand weer meer bergachtig gebeid in. We passeren een “pas” , waar Finland grenst aan Noorwegen. Daarna rijden we naar beneden, naar de fjorden. Vanmorgen was het nog -15 en heb ik mijn sneeuwschoenen en thermobroek aan. Nu is het net boven nul en heb ik het bloedheet. Op de weg ligt veel smeltwater en plakken met ijs die lastig zijn te berijden. Vermoeid geef ik vlak voor Tromsø het stuur weer over aan Marc.
We slapen vanavond weer in een knus kamertje in het Smarthotel. Na het droppen van de spullen kunnen we meteen door naar het restaurant dat we vorige week al hadden gereserveerd op aanraden van locals: pizza om de hoek van het hotel. Het is een gezellige tent en de pizza smaakt heel erg goed. We nemen nog even de highlights van de vakantie door. We kwamen aan (en eindigen) met wat pruttelweer, maar tussendoor was het heerlijk koud, rond de -20, en ergens gedurende de dag kwam de zon wel door. Door de droge lucht en het windstille weer voel je de temperatuur nauwelijks. ‘s Avonds was er bijna de helft van de tijd noorderlicht te zien. Dit hebben we meestal vooral bekeken, want fotograferen lukt met onze uitrusting niet zo goed.
Het toppunt van de vakantie vonden we beiden de sledehondentocht. De stilte, het gehijg van de honden, haardvuur en eenvoudig eten in de hut (of gewoon een pot die we thuis zouden koken, aldus Marc). Mij kun je de hele week wel in zo’n hutje stoppen. Fantastisch!
Leukste overnachting vonden we de Aurorahut, waar we vanuit ons bed naar de sterren konden kijken. En voor mij kwam daar ook nog eens noorderlicht bij.
Lekkerste lunch volgens Marc was de lunch tijdens de sneeuwscootertocht, tosti’s, warme limonade en soep vanaf het haardvuur.
Na de tiramisu met twee lepels rekenen we af en gaan we een deur verder, naar het hotel. De laatste spullen worden overgeheveld en de boodschappentas met eten en spullen voor in de auto halen we leeg en stoppen we in de tassen. Klaar voor vertrek!
De volgende dag zijn we nog voor de wekker wakker. We hebben nog even de tijd om toeristisch te doen en wat geocaches te zoeken, voordat we de auto moeten inleveren op de luchthaven. Het is 5 graden maar grijs en er staat veel wind. Het voelt kouder dan eerder deze week, toen de temperatuur ver onder nul was.
Bij de gate zitten we aan een tafeltje te lunchen met onze laatste broodjes en drinken we koffie. Ik zit lekker op mijn toetsenbord te rammen terwijl ik kijk naar de passerende mensen. En afgeleid door al het Nederlands wat ik om me heen hoor. Ondertussen leest Marc mee en haalt de spelfouten en autowrongs uit mijn krabbels, en levert hij als huisfotograaf de foto’s aan.
Het wordt druk aan de gate. Het boarden zou ondertussen nu wel eens moeten beginnen. Ik luister een gesprek schuin tegenover ons af. Het vliegtuig dat ons naar Oslo zal brengen is nog onderweg, maar door het slechte weer vertraagd. In Oslo hebben we maar 40 minuten om over te stappen. Dat wordt krap! Maar we gaan het zien.
Dank voor het meelezen en meekijken in mijn dagboek, het was weer genieten. Tot binnenkort!
