Een beter slaapmiddel kan ik niet vinden: kou. De hele dag buiten in rond -20 zorgt er ook vandaag weer voor dat we vroeg in bed liggen en om 20.30 uur al slapen.
Een uur later tik ik Marc aan dat we het noorderlicht kunnen zien, maar die mompelt iets terug en gaat weer verder met rustig ademen.
Ik maak een paar foto’s en blijf er naar kijken tot mijn ogen dicht vallen.
De volgende ochtend worden we rond 8.30 uur weer wakker. Marc zet thee en we genieten van het zonnetje en het uitzicht over het bevroren water. De dieselkachel kan niet uit of lager dan 18 graden, dus binnen een mum van tijd vind ik het moordend binnen. Snel doen we de deur open voor wat kou en frisse lucht.
Nadat de spullen weer in de auto liggen, rijden we naar Svappavaara. We zijn veel te vroeg voor de huskytour, dus we gaan eerst pizza eten in de plaatselijke pizzatent, kroeg en tankstation. Het is een allegaartje van bouwmaterialen en de elektra hangt als een spinnenweb aan elkaar, maar de pizza wordt vers gemaakt en smaakt heerlijk.
Bij de huskyfarm worden we in het Nederlands verwelkomt en richting de kleedkamer geleid. We krijgen een pak en handschoenen aan over onze kleren en speciale warme schoenen. De Fransman Quinten zal ons de aankomende twee dagen begeleiden.
We krijgen uitgelegd hoe we onze honden moeten vastmaken aan de slee, waarna we het zelf moeten doen. We gaan vandaag met 12 heren op stap, 4 honden per slee. Onze sledes zitten met een anker in de grond vast. Als we die losmaken beginnen de honden als een dolle te rennen. Dit is niet mijn eerst keer met sledehonden op pad, maar ik vind dit ook nu weer geweldig. Quinten, Marc en ik rijden achter elkaar. Om te zorgen dat de honden zich niet bezeren, moeten we met onze voeten remmen. Het enige geluid wat we horen is het gehijg van de honden en het snerpen van de slee over de sneeuw. De sneeuw is over het algemeen maagdelijk wit, zonder een spoor. Volgens Quinten is het deze hele winter nog niet fatsoenlijk koud geweest, behalve de afgelopen dagen en vandaag: -20. We glijden door het adembenemende landschap in de schemer, het wordt hier na 14 uur al donker. Na ruim 2 uur rijden komen we aan bij een hut. We halen de honden van de span, halen het tuig van ze af en stoppen de honden in ieder een eigen hok. Daarna geven we ze een middagsnack.
Quinten heeft in ons verblijf in een mum van tijd de houtkachel aangestoken. We steken alle kaarsen aan want er is geen stroom of stromend water. Rond etenstijd voeren we eerst de honden, waarna Quinten ons maal bereid. In de hut past zo’n 20 man (en 50 hondenhokken buiten), maar we zijn vanavond maar met zijn drieën. We genieten van de bewegingsruimte en de rust. Heerlijk!
