Op zaterdag is het zover, ik stap op de fiets om naar Utrecht te gaan. Daar neem ik de trein naar Heerenveen om via een mooie route naar Remko te fietsen. Bij het opstaan blijkt dat ik een spiertje in mijn nek verrekt heb, maar zo erg kan dat toch niet zijn?
Op zondag stond ik na een veel te korte nacht veel te vroeg op. De slaap was slecht te pakken met een pijnlijke nek, maar misschien dat het fietsen het wat verlicht. Via een mooie route gaan we langs het herinneringscentrum Westerbork richting Borger waar we de boodschappen voor het avondeten halen. In Bronnegerveen (dat ik consequent verkeerd uitspreek) vinden we een boerencamping voor de eerste overnachting.
Helaas, van slapen komt weinig terecht, de nek gaat steeds meer pijn doen. Ook de rechterkant begint nu stijf te worden. Onderweg sla ik een familievoorraad Ibuprofen indoor, misschien gaat dat iets helpen.
Intussen zijn we echt aan het rondje Nederland begonnen, en fietsen we via een mooie rustige wegen en paden door Drenthe naar het zuiden. Helaas zijn het niet alleen maar gladde asfaltwegen, maar ook veel bospaden en klinkerwegen. Ik kan je een ding zeggen, met een pijnlijke nek zijn die verschrikkelijk.
Op een erg mooie camping in Annerveen, een stukje na Emmen, slaan we ons kamp weer op. Het begint wat te regenen, maar er is een binnenruimte waar we ’s avonds kunnen zitten. Helaas hebben de pijnstillers nog steeds niet heel veel effect. Tenminste, waarschijnlijk zou het zonder de pillen nog veel erger zijn, maar als zelfs eten lastig gaat omdat het pijn doet om je mond te openen is de lol er wel een beetje van af.
Ik probeer het toch nog één dag, vooral omdat het toch iets minder lijkt te worden. Het is vooral een dag met mooie caches en, jawel, alweer stevige hoofd- en nekpijn. Intussen begint een van de pedalen van Remko het ook nog eens te begeven. Al vroeg besluiten we te stoppen op een boerencamping, nadat er nieuwe pedalen gekocht zijn in de lokale fietsenwinkel. Op de camping begin ik te kijken waar ik heen moet fietsen om met de trein naar huis te gaan, want ik ben het helemaal zat. Hoe mooi de route ook is en hoeveel zin ik ook in de tocht heb, drie slapeloze nachten is voorlopig echt genoeg.
Al vroeg in de avond kruip ik onder invloed van een kleine vracht pijnstillers mijn tent in, om de volgende ochtend pas door mijn wekker gewekt te worden. Kijk, zo wil ik het nog wel even proberen. Zeker ook omdat we door het gebied langs de Dinkel bij Ootmarsum en Denekamp komen, waarvan ik weet dat het er heel mooi is.
Verrassend genoeg kom ik de dag door met maar drie paracetamolletjes. Remko heeft meer pech, van de nieuwe pedalen begeeft eentje het al na een kilometer of vijftig. Na een tocht van een kilometer of 80 stoppen we tussen Enschede en Hengelo. Het gaat weer lekker, maar we besluiten een dagje te stoppen in Enschede te bezoeken. Dan kan ik ook meteen een nieuw stoeltje kopen, want ook die heeft het begeven.
Wat een pech!
En vanaf nu gaat het gewoon beter.
En is de pijn weg en kunnen jullie nog meer genieten
Marleen