Het is de tekst van een liedje, maar ook de werkelijkheid op de wegen in Australie. Kilometers lang kom je niemand tegen en kan je heerlijk op de niet-aanwezige cruisecontrol door het weidse landschap rijden. We rijden op woensdag naar Kalbarri, het plaatsje bij Kalbarri National Park met een aantal canyons, kloven die door de rivier in de rotsen ontstaan zijn. Met het park wachten we tot de volgende dag, want het is overdag veel te heet om de canyon in te gaan. In plaats daarvan besluiten we er een relaxdag van te maken. Zowel ’s middags als ’s avonds hebben lekker eten op een terras met uitzicht over de Indische Oceaan met een heerlijk koud glas bier erbij. Ach, doe trouwens nog maar zo’n glas.
We vertrekken de volgende ochtend vroeg naar de canyon, waarvan de toegangsweg een zandweg blijkt te zijn. Hier voel je duidelijk verschil als de four wheel drive-functie van de auto wordt aangezet. We besluiten het pad van ongeveer een kilometer naar de bodem van de canyon te lopen, wat dus betekent dat de terugweg ook weer een kilometer is. Het blijkt een geweldige wandeling te zijn die ik niet had willen missen. Beneden lag zowaar ook nog een cache, maar die heb ik helaas niet gevonden. Achteraf denk ik wel dat ik weet waar hij lag, maar de afwijking van de GPS was erg groot.
Weer terug bij de auto rijden we naar de Z-bend canyon, waar de rivier een bocht in, je raadt het vast al, de vorm van een Z maakt. Hier lopen we niet meer helemaal naar beneden want het is inmiddels al veel te warm geworden. Wel lopen we tot het uitzichtpunt ‘Nature Window’, waar de rotsen een perfect raam richting de Z-bocht maken. Ook hier ligt een cache die ik gelukkig wel wist te vinden.